“En, word je al herkend op straat?!” Die vraag krijg ik geregeld nu ik op televisie ben. Het antwoord is nee, en dat vind ik heel prettig. Het is heerlijk rustig – en bovendien vind ik het een voorrecht om zelf te kunnen bepalen wat ik met de buitenwereld deel.
En trouwens, het is helemaal niet zo makkelijk om mij ‘in het wild’ te herkennen. Ik doe heus geen plaksnor op en draag ook geen pruik, maar onderschat de kracht van tv-make-up niet. En bovendien is de belichting in de lokale supermarkt toch net even anders dan in onze NOS-studio’s.
nieuwe media
Tijdens een middagje in het zwembad op vakantie in Sardinië waren mijn vriend Rachid en ik aan het experimenteren met de nieuwe lens van de fotocamera. We besloten een vakantie-vlogje voor onze vrienden thuis te maken. Ik voor de camera, hij erachter.
En terwijl we daar zo mee bezig waren, verzamelden zich vier meiden van een jaar of 10, 11 om ons heen. Ze waren uitermate geïnteresseerd in ons projectje, daar in het zwembad. We hadden ze eerder gezien en wisten dat ze Nederlands waren. Maar wat ze daar precies over ons zeiden bleef onduidelijk. Ze waren er in ieder geval behoorlijk druk mee.
Totdat de brutaalste van het stel tegen me riep “heb jij een YouTube-kanaaaaaaaal?!” Rachid en ik moesten heel hard lachen. Voor deze tieners was het eerste idee bij het opnemen van een filmpje: VLOGGER! Misschien keken ze wel helemaal nooit tv.
Ik moest ze teleurstellen. “Nee meiden, ik heb geen YouTube-kanaal. Ik ben geen vlogger”. Wat een domper. En dan zei ik ook nog eens geen woord over mijn daadwerkelijke baan. Maar ik wist het goed te maken.
“Weet je wat híj voor werk doet?” Ik wees naar mijn vriend achter de camera, die nu een beetje ongemakkelijk begon te kijken. “Hij werkt bij YouTube!” ging ik onverstoord door. “Oh echt?!” zeiden de dametjes opgewonden in koor. “Ken jij Enzo Knol? En StukTV?!”
Weet je wat híj voor werk doet? Hij werkt bij YouTube!
“Ja hoor, die ken ik wel”, zei Rachid. “Ohhhhh vet!” “En die dan, en die?!” “Allemaal!”, kon Rachid tot hun grote vreugde vertellen. Hij werd de held van de dag.
En terwijl het viertal druk napratend verder zwom keek ik Rachid breed grijnzend aan. Ik hartje mijn (relatieve) anonimiteit. En een fris perspectief op het mediagebruik van de jonkies trouwens ook.
Oja, en dat YouTube-kanaal heb ik heus wel. Op het moment van schrijven met 11 abonnees en 0 openbare video’s.
Vond je dit een leuke blogpost? Klik op één van de social-icoontjes om te delen!
Reageren is niet (meer) mogelijk.